Column: Karel ten Haaf – Vijftiger

Dit is het decennium waarin alle zestigers vijftiger worden. Dat dacht ik enkele dagen geleden toen ik, geboren in tweeënzestig, vijftig werd. Het was zomaar een losse flodder, geen poëticale gedachte – ik zie mezelf als dichter niet opeens barokke taalbouwsels ontwerpen of als lezer genietend verwijlen in een schier onbevattelijk betierelantijnd hermetisch gesloten huis van poëzie, ook als vijftiger smacht ik naar buitenlucht, naar poëzie die de ramen wijd open zet en communiceren wil met en eventueel via het ware leven en de levenden. Ik was dan ook blij verrast op Schiermonnikoog, waar ik een weekje doorbreng met de Verloofde, tijdens één van onze dagelijkse wandelingetjes een gedicht in de openbare ruimte te treffen (niet van de straat maar op de straat – close enough): op de waddendijk aan het eind van het Melle Grietjepad stond, gehakt in marmer of ander gesteente, ingemetseld in de dijk, het door Lammert Wiersma geschreven Ús seedyk:

Dò leiste as in starken bjaun
as in grienen slinger om it laun,
fan aist tat west omslútten.
De fruchtbre palder eeuwnder lee,
behúedste feur it heichgaind tee.
Dò haudste it watter bútten.

Bij het naar onze opvatting nogal zijige gedicht – ik druk mij uiterst vriendelijk uit, want wellicht ontgaan mij de finesses door mijn gebrekkige kennis van het Schiermonnikoogs – stond de mededeling dat het deel uitmaakt van de Taalroute. Aha, leuk, meerdere gedichten in het wild op het eiland dus. (meer…)